تقریبا در همه جا می‌نویسم، اینستا، تویتر، بلاگ ... اما حسب مولفه‌های مختلفی آن‌ها را تفکیک کردم. 1. دامنه مخاطبین 2. نوع مخاطبین 3. فضای پلتفرم 4. تعداد مخاطبین 5. ماندگاری و حواشی. ماندگارترین و کم مخاطب‌ترین رسانه اینجاست. بیشتر بلاگ بدرد انبار کردن میخورد، یک سری یادداشت‌هایی که دوست دارم منتشر شود اما مایل نیستم مخاطبانی آشنا در لحظه با آن برخورد کنند را اینجا می‌نویسم. کسانی که حوصله کنند یا اهل مطالعه یادداشت‌های خاک خورده باشند آن را ببینند کافی است. بعد از آن توییتر است. کوتاه موجز و خاص. البته یک الهی‌نامه هم آنجا دارم که در این صفحه متونش را هر از چندگاهی بروز و ذخیره می‌کنم. بعد از آن اینستا است. همه آن را می‌بینند و لایوها و صحبت‌ها. تحلیل اخبار و اتفاقات و واکنش‌ها را در آنجا می‌رویم چون خیلی قابل دسترس است. و دامنه مخاطبین فعال و گسترده‌ای هم دارد. اگر می‌شد اینجا بنویسیم خیلی بهتر بود. اما حیف که بیان همگام با امکانات وب پیشرفت نکرد! حتی قالب موجود را خودم بصورت دستی واکنشگرا کردم!
مطالب دیگری هم هست که برای انتشار در فضای وب یا وقت مبسوط یا می‌خواهد. مثلا کتاب‌ها یا جزواتی که نوشتیم یا پروژه‌هایی که در این سال‌ها انجام دادیم. پروژه طیف‌شناسی خواب افراد، آینده پژوهی گناه، نظام‌سازی برای کشور با الگوی توسعه دستگاه ولایت... البته پروژه‌های اقتصادی و معیشتی که در جای خودشان در حال انتشار هستند و به آن دسترسی وجود دارد.
خلاصه آنکه بدانید چرا اینجا اینقدر خاک گرفته و دیر روزآمد است.
